Waarschuwing: Dit artikel is lichtelijk cynisch en gechargeerd geschreven en kan als beledigend worden opgevat.
De titel suggereert dat ik u ga uitleggen waarom ‘we’ dikke mensen zo gezellig vinden en drugsgebruikers toch vooral als gevaarlijke idioten zien. Ik zal u uit de droom helpen, dat ga ik niet doen. Dat valt namelijk niet uit te leggen, althans niet met goede argumenten. De enige reden daarvoor is maatschappelijke acceptatie én het gebrek daaraan.
Wereldwijd sterven meer mensen aan de gevolgen van overgewicht dan aan de gevolgen van ondervoeding (Bron: Wereldbank). In Nederland heeft ruim 40% van de mensen overgewicht en zijn welvaartsziekten doodsoorzaak nummer één. Schokkende cijfers, vindt u niet? Juist het feit dat er zo schokkend veel dikke mensen zijn, maakt het maatschappelijk geaccepteerd. Bijna de helft van de Nederlanders is te dik, dus we vinden het ‘normaal’. En wat willen we graag ‘normaal’ zijn met z’n allen. Uiteraard zullen er ook mensen zijn die buiten hun schuld om last hebben van overgewicht, maar dat is een kleine minderheid. En met buiten hun schuld, bedoel ik niet dat u zich kunt verschuilen achter uw sociale milieu. Uiteraard speelt dit een rol, maar in Nederland hebben we bijna allemaal de kans om vrij gezond te leven, pak die kans dan ook. Ik heb goed nieuws voor u: een kilo wortels kost bij de Appie slechts één euro, en dat is bij mijn weten goedkoper dan een Big Mac. Waarom dan toch steeds weer voor die Big Mac kiezen?
De essentie van genotsmiddelen is dat u een stukje van uw gezondheid inlevert in ruil voor genot. We weten allemaal dat drugs, en dan heb ik het met name over de maatschappelijk geaccepteerde drug alcohol, slecht zijn voor de gezondheid. Toch maken we de bewuste keuze om ervan te snoepen, omdat we het genot belangrijker achten dan de schade aan de gezondheid. Deze bewuste keuze staat of valt bij maat houden en houdt op waar een verslaving begint. De vage grens ligt ergens tussen gebruik en misbruik. Maar welk genot levert een Big Mac u, dat opweegt tegen de gevolgen? En ik weet ook wel dat één Big Mac niet zoveel kwaad kan, maar we hebben het hier over een enorme hoeveelheid mensen die geen maat kan houden. Een kleine zeven miljoen Nederlanders is verslaafd aan het overmatig consumeren van voedsel en is dus geen gebruiker maar een misbruiker. Ter vergelijking: een kleine twee miljoen Nederlanders maakt misbruik van drugs en ruim 90% hiervan komt op rekening van maatschappelijk geaccepteerde drugs als alcohol, tabak en slaapmiddelen (Bron: Jellinek). Voedselmisbruik is dus een veel groter probleem dan drugsmisbruik.
Aangezien we in onze huidige consumptiemaatschappij alles willen uitdrukken in nut, en dan met name economisch nut, zal ik daarin meegaan. Het is de bedoeling dat u dit artikel consumeert, namelijk. Welk doel dient voedselmisbruik? Ik kom niet veel verder dan een impuls aan de sport sumoworstelen. Toch hebben velen meer sympathie voor dikke mensen dan voor drugsgebruikers. Waarom? Omdat drugsgebruikers zich in zekere mate terugtrekken uit de ‘realiteit’, ze voldoen niet meer aan het maatschappelijk geaccepteerde beeld van ‘normaal’. Juist dat abnormale, geestverruimende, leidt vaak tot meer creativiteit en betere prestaties. Vraag maar aan de gemiddelde wereldleider (John F. Kennedy), artiest (Bob Marley), wielrenner (Lance Armstrong) of bergbeklimmer (Mozes http://www.nu.nl/wetenschap/1463108/mozes-aan-geestverruimende-middelen.html). Excuses aan de feministen onder u, er zijn vast ook bekende drugsgebruikende dames.
Drugsgebruik levert dus met name veel genot en creativiteit op, voedselmisbruik daarentegen vooral veel doden en een vervuild straatbeeld. We hoeven heus niet allemaal een wasbordje en een strak kontje te hebben, dat zou ons nog meer tot eenheidsworsten maken, maar hou alstublieft een klein beetje rekening met uzelf en uw medemens. Nogmaals wil ik benadrukken dat dit niet geldt voor alle dikke mensen, ook niet voor alle drugsgebruikers overigens. Toch is de moraal van dit verhaal: drugsgebruikers zijn gezellig en dikke mensen idioot.
Jaap van Ark