Soms voel ik een hevige behoefte om een kerk te betreden. Niet omdat ik in de boodschap geloof, maar ik heb de schoonheid nodig. Ik wil de klanken van het orgel en het gezang horen. Ik wil de machtige woorden van de bijbel lezen. Ik heb de magische kracht van hun poëzie nodig als verzet tegen de verwaarlozing van de taal. Ik heb de eerbied en verhevenheid nodig als verzet tegen de oppervlakkigheid en de stompzinnigheid.
Diezelfde kerk vervult mij echter met afschuw. De kerk die zegt zeker te weten. De kerk die niet openstaat voor andere denkbeelden. De kerk die het zelfstandig denken verbiedt. De kerk die alles wat het leven de moeite waard maakt als zonde ziet. Hoe kunnen we gelukkig zijn zonder nieuwsgierigheid, zonder vragen, zonder twijfel en zonder argumenten? Hoe kunnen we gelukkig zijn zonder te denken?
Als ik zelf ooit een geloof had kunnen kiezen was ik waarschijnlijk een aanhanger van het katholicisme. Niet omdat ik me aangetrokken voel tot minderjarige jongetjes, maar omdat katholieken schoonheid waarderen. Calvinisten daarentegen verfoeien alles wat met schoonheid en vreugde te maken heeft. Het calvinisme heeft de kerk veranderd in een kille loods die geen andere functie heeft dan het gebed van de gelovigen te beschermen tegen de weersomstandigheden.
Toch betreed ik soms stilletjes een kerk en laat de dogmatiek langs me heengaan om vervolgens in de esthetiek op te gaan.
Geïnspireerd door Pascal Mercier, Milan Kundera en Lady X.
Jaap van Ark - SCIENTIA POTENTIA EST 